Η Πολυτεκνία τον 21ο Αιώνα
“Το τρίπτυχο Μητέρα-Επιστήμονας-Πολύτεκνη σηματοδοτεί μια σύγχρονη αγωνίστρια. Είναι η γυναίκα με συγκεκριμένες επιλογές τις οποίες έκανε πολύ νωρίς στη ζωή της. Η γυναίκα που βιώνει την ολοκλήρωσή της, αλλά και την ισότητα των δύο φύλων με το να είναι επιστήμονας και συγχρόνως εργαζόμενη.”
Μητρότητα
«Η γυναίκα του δυτικού κόσμου κατάφερε μετά από έναν, περίπου, αιώνα συστηματικές προσπάθειες, να δαμάσει τη γονιμότητά της και να την υποτάξει σε οικογενειακό προγραμματισμό. Ο οικογενειακός αυτός προγραμματισμός, πολλές φορές, είναι αναγκαίος λόγω σπουδών ή «καθυστερημένου γάμου», ο οποίος στις μέρες μας γίνεται γύρω στα 30.
΄Ομως οι διάφορες στατιστικές και κοινωνικές αναλύσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μαζί μ’αυτά κατάφερε να χάσει και την ουσία, την ίδια την ικανότητα γονιμότητας, την διάθεση για γονιμότητα και το διαθέσιμο χρόνο γι ΄ αυτήν.
Η γυναίκα του 21ου αιώνα θα πρέπει να διαχειριστεί χρονικά την μητρότητα. Μετά από τόσες αναστολές και παρεμβάσεις θα πρέπει να περάσει σε θετικές ενέργειες και θετική αντιμετώπιση της γονιμότητάς της και της μητρότητας. Θα πρέπει να εκμεταλευτεί οποσδήποτε την μοναδική, την χρυσή 10ετεία της ζωής της, μεταξύ 25 και 35, εάν θέλει να ολοκληρωθεί βιολογικά, ψυχικά, πνευματικά και κοινωνικά. Εάν θέλει να γίνει μητέρα και να δημιουργήσει οικογένεια. Κάθε κακός χειρισμός ή λάθος επιλογή μπορεί να έχει τίμημα δυσβάσταχτο, τίμημα που θα πληρώνεται μιά ολόκληρη ζωή».
Η εισβολή της μπούργκας και του νικάμπ στις Δυτικού Τύπου κοινωνίες
Αγαπητή κ. Κουναλάκη,
Στην «Καθημερινή» της 29ης Σεπτεμβρίου 2009, το άρθρο σας με τον τίτλο «Μπούργκα, ενα κομμάτι ύφασμα;» στάθηκε και για μας ,όπως και για πολλούς αναγνώστες, μια πρόκληση. Ιδιαίτερα εκείνο το ερωτηματικό, που έδειχνε έμμεσα και τη δική σας τοποθέτηση ως αρνητική απάντηση, που συνέπιπτε και με τη δική μας άποψη.
Τα όσα, στη συνέχεια, διάβασα σαν τοποθετήσεις επί του θέματος, των Ευρωπαίων εταίρων μας, ακόμη και της μουσουλμάνας Γαλλίδας Υπουργού Φαντελά Αμάρα, έδωσαν διέξοδο στους προβληματισμούς μας απ΄όσα είχαμε ακούσει, διαβάσει ή από μόνες μας σκεφθεί και ενδόμυχα είπαμε: Μπράβο κ. Σαρκοζί, κ. Μπουονάνο και όλοι οι λοιποί, ακόμη μπράβο και σε σας κ. Κουναλάκη που από τον τίτλο κιόλας, μ΄εκείνο το ; βιαστήκατε να υποδηλώσετε, ότι η μπούργκα δεν είναι ένα κομμάτι πανί.
Αλλά και στον υπότιτλο του άρθρου: «ο υπερβάλλων ζήλος στη Δύση για τα μουσουλμανικά σύμβολα ενισχύει την ισλαμοφοβία», καθαρά πια αναφέρεσθε σε μουσουλμανικά σύμβολα. ¨Ετσι μπράβο! Είτε για σύμβολα πρόκειται, είτε για άνωθεν οργανωμένη «προσπάθεια πολιτικής χειραγώγησης», όπως, καλύτερα παντός άλλου, γνωρίζει η μουσουλμάνα Γαλλίδα υπουργός Φαντελά Αμάρα, τότε θα συμφωνείτε, ότι ο υπερβάλλων ζήλος δεν είναι απλά μια ενισχυμένη ισλαμοφοβία, αλλά ένας υπερβαλλόντως έκδηλος κίνδυνος. Και ασφαλώς ξέρετε, ότι αυτό που εσείς ονομάζετε ισλαμοφοβία δεν είναι απλό συνάχι, αλλά βαριά αρρώστεια, με αναρίθμητες επιπλοκές σε ολόκληρο τον ιστό μιας Ευρώπης, που στοχεύει στην ενότητα. Κι αυτή η ενότητα δεν διασφαλίζεται, στο όνομα της ελευθερίας τάχα, με την επιβολή τρόπων ζωής των φιλοξενουμένων μεταναστών σε χώρα των φιλοξενούντων. Μία Ευρώπη με 52 εκατομύρια τώρα μουσουλμάνους, φυσικό να φοβάται, γιατί υπάρχει κίνδυνος στον ορίζοντά της να βρεθεί υπό ομηρίαν μιας πλημυρίδας «Μπούργκας» ως μουσουλμανικού συμβόλου. Και τα σύμβολα δεν είναι απλά υφάσματα. Αν, όπου γης, αναρτήσουμε μια σημαία σε εκατομμύρια μουσουλμανικά σπίτια, μπορείτε να φανταστήτε τι σημαίνει αυτό; Ισλαμότροπη αλλαγή της κοινωνίας, των κοινωνιών.
Ατυχές το παράδειγμα, ως επιχείρημα, της μαντίλας της Ελληνίδας χωρικής ως …συμβόλου. Το «τσεμπέρι» που φορούν οι χωρικές μας, κατάλοιπο της παλιάς τοπικής φορεσιάς του, είναι προστατευτικό από τον ήλιο, όταν δουλεύουν στα χωράφια, ή και σε ένδειξη πένθους, όχι δια βίου, αφού έχει κάποια ημερομηνία λήξεως. Σε καμμά από τις περιπτώσεις δεν επιβάλλεται υποχρεωτικά ως σύμβολο, θρησκευτικής επιταγής.
Ο ορθόδοξος ιερέας μας, ως επισκέπτης και μόνο εντός της Ευρώπης και δή της Τουρκίας αποβάλλει το ράσο-που δεν είναι απλό σύμβολο-και κυκλοφορεί με κουστούμι, με κανένα άλλο διακριτικό της λειτουργικής του ιδιότητας! Και το σπουδαιότερο: Εντός της χώρας μας, μία «ανεξάρτητη αρχή» μας στερεί το δικαίωμα να δηλώνουμε ή να αναγράφουμε το θρήσκευμα, να φορούμε σταυρό έστω και σαν κόσμημα, σε φωτογραφία μας επί επισήμου εγγράφου, να ορκιζόμαστε θρησκευτικό όρκο, ως ανώτατοι λειτουργοί του κράτους, εφ όσον το θέλουμε, ή να απέχουμε χωρίς κυρώσεις, έστω κι αν μας εξέλεξε κατά παράδοσιν θρησκευόμενος ορθόδοξος λαός, και με + μάλιστα.
Πού είναι, λοιπόν τα περίφημα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» τα οποία σέβονται τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων μεταναστών, τουριστών, επισκεπτών στην Ευρώπη;
Ας μη γελιόμαστε. Για σας τελικά «η μπούργκα παραμένει ένα κομμάτι ύφασμα» όλων των χρωμάτων και μάλιστα πίσω από βιτρίνες, πρόκληση και για μη μουσουλμάνες φιλάρεσκες Ευρωπαίες. Έτσι θα μου πείτε ότι η μπούργκα θα κατακτήσει και τη μόδα; Αν είναι ως εκεί…
Μ. Π.
Η εισβολή της Μπούργκας
Οκτώβριος 2009
Στις μέρες μας βιώνουμε πληθώρα παράδοξων και επικίνδυνων γεγονότων:
Αθρόα εισβολή νομίμων και παράνομων μεταναστών.
Απαιτητική διεκδίκηση δωρεάν ιατρικής περίθαλψής των.
Καμία προσπάθεια σωστής εκμάθησης της γλώσσας στη χώρα υποδοχής.
Διατήρηση φανατικής προσήλωσης στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Δημιουργία παράνομων τριτοκοσμικών εστιών.
Τι αντιτάσσουμε σε όλα αυτά; Mήπως την πληθυσμιακή υπεροχή σε μια Ευρώπη που πλήττεται από την υπογεννητικότητα; Μήπως την προσήλωση στο θεσμό της οικογένειας όταν η μία χώρα μετά την άλλη ονομάζουν γάμο την συμβίωση ομοφυλοφίλων και δίνουν δικαιώματα υιοθεσίας;
Μήπως ακολουθούμε τα ήθη και τα έθιμά μας; Μήπως φροντίζουμε την ακέραιη εκμάθηση της γλώσσας μας, ή μήπως υπερασπιζόμαστε την Χριστιανική μας πίστης ;
Φοβόμαστε πως σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβουμε, θα βρεθούμε μπροστά σε μια εδραιωμένη ισλαμότροπη αλλαγή της κοινωνίας μας. Μια αλλαγή που θα αναπτύσσεται ταχύτατα σε πρόσφορο κοινωνικό έδαφος : αυτό της χαλάρωσης των θεσμών και ηθικών και θρησκευτικών μας αξιών.
Κάτι τέτοιο, φαίνεται, να διείδε ο πρόεδρος Σαρκοζί και προσπαθεί να βάλει φρένο. Και μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, η καταγγελία της υπουργού Φαντελά Αμάρα. Μια μουσουλμάνα γυναίκα, με αξίωμα σε ευρωπαϊκή χώρα, καταγγέλλει την μπούργκα ότι «συνιστά προσπάθεια πολιτικής χειραγώγησης» και αποκαλύπτει την ανελευθερία, την καταπίεση και την πλήρη εξάρτηση της μουσουλμάνας γυναίκας.
Σε πρόσφατη επίσκεψη στο Λονδίνο, βεβαιωθήκαμε για τη μετάλλαξη του λονδρέζικου τοπίου Δεν υπήρχε διαδρομή με το λεωφορείο 94( Piccadilly Circus-Acton Green), που να μην έχει 3-4 μπούργκες. Από τις 5 φορές που χρησιμοποίησαμε το λεωφορείο μόνο μια φορά είδαμε μια αγγλίδα μητέρα με τα παιδιά της. Στην Oxford Street κάθε τρία μαγαζιά συναντούσες και μία μπούργκα. Κάτω από «τα μαύρα ράσα» ξεπρόβαλαν βαμμένα νύχια με μονόπετρα δυτικού τύπου, ρολόγια με αστραφτερά swarofski και πρόσωπα με άψογο μακιγιάζ. Είδαμε συχνά μπούργκες που έβγαιναν από καταστήματα με φανταχτερά εσώρουχα. Στο Hammersmith University συναντήσαμε μια μουσουλμάνα η οποία έκανε PhD και ήταν ντυμένη με τζιν και «μαντίλα». Αν αυτό είναι το προφίλ της Ευρωπαίας μουσουλμάνας ή και «η ήπια ενδυματολογική εκδοχή της μπούργκας» τότε δεν φτάνουν ούτε τρεις γενιές για να εξευρωπαϊστεί η μουσουλμάνα στο βαθμό που απαιτείται για να μην χάσει η ίδια η Ευρώπη τα χαρακτηριστικά της και την ιδιαιτερότητά της. Το Παρίσι την γαλλική του κουλτούρα, το Λονδίνο την αγγλική του χροιά και η Ελλάδα την ελληνικότητά της, οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτή.
Η ευθύνη των δημοσιογράφων είναι μεγάλη και η ευθυκρισία τους καθορίζει το πολιτισμικό μας επίπεδο και τον βαθμό της ελευθερίας μας. Τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Οι πραγματικότητες στον δίκαιο προβληματισμό τους. Οι ντιρεκτίβες από την Ε.Ε. είναι πολλές αλλά όχι όλες υποχρεωτικές. Η μη ισλαμοφοβία δεν θα πρέπει να προϋποθέτει αλλοίωση των ευρωπαϊκών κοινωνικών θεσμών για να αποφευχθούν οι τυχόν κοινωνικές συγκρούσεις. Αυτή η πολιτική δεν είναι και η καλλίτερη λύση. Η σύγκλιση και ανεκτικότητα δεν μπορεί να αφορά μόνο τους κατοίκους της χώρας υποδοχής. Οι προσερχόμενοι οφείλουν να σέβονται, να τιμούν, να ευγνωμονούν και κυρίως να αναγνωρίζουν την προτεραιότητα, στους κατοίκους της χώρας υποδοχής, να αποφασίζουν αυτοί για τη χώρα τους. Σε κάθε δημοσιογραφική ανάλυση θα πρέπει να υπάρχει πολιτική οξυδέρκεια, πρόληψη, και πρόβλεψη Θέλει πολύ προσοχή να μην αναμασάμε αυτά που γράφοντα στον διεθνή τύπο γιατί και εμεις …θα πρέπει να είμαστε in.
Έγινε ένας ατυχής παραλληλισμός της μπούργκας και του νικάμπ με το «τσεμπέρι της Ελληνίδας γριούλας». Το τσεμπέρι κατ΄αρχάς δεν είναι θρησκευτικό σύμβολο όπως η μπούργκα, αλλά κατάλοιπο τοπικής φορεσιάς και σύμβολο κοινωνικό. Και δεύτερον, το τσεμπέρι προστάτευε ηρωικά την γενιά της γιαγιάς μας και της πρόγιαγιάς μας από τον ήλιο. Τότε που η Ελληνίδα αγρότισσα ήταν -από τότε εργαζόμενη γυναίκα -στα χωράφια, όπου της τύχαινε και να γεννά τα παιδιά της!
Η φεμινιστική ευαισθησία που καταγράφεται στην ανωτέρω άποψη ούτε όψιμη είναι ούτε εξαντλείται στα ρούχα. Υπάρχουν δραστηριότητες και πορίσματα του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών καθώς και πρακτικά της ετήσιας Σύσκεψης του ΟΗΕ επι των Γυναικείων Θεμάτων, που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των μουσουλμάνων γυναικών και καταδικάζουν την ασκούμενη βία εναντίον τους.
Πέρα από αυτό όμως, στην ψυχή της Ελληνίδας Ευρωπαίας καταγράφεται μία πολιτισμική παλινδρόμηση, η οποία της δημιουργεί αναστάτωση έως και αγανάκτηση. Η παρέλαση της μπούργκας δεν αποτελεί ένα γραφικό φαινόμενο που έχει την περιορισμένη χρονική διάρκεια μιας τουριστικής εισβολής. Πρόκειται για την μόνιμη εισβολή και μεταναστευτική επιβολή πρακτικών και πολιτισμικών συνηθειών οι οποίες είναι τελείως ξένες προς το πολιτισμικό περιβάλλον της χώρας υποδοχής. Έτσι, οι πολιτισμικές αυτές συνήθειες εκ της φύσεώς τους – εφ΄ όσον δεν έχουν την τάση, την διάθεση, την προοπτική ή την υποχρέωση να προσαρμοστούν στο περιβάλλον της νέας πατρίδας, γίνονται μια μη ενσωματωμένη – γκετοποιημένη εστία η οποία αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά του εποικισμού. Και εδώ ξυπνάει η φεμινιστική ευαισθησία των Ελληνίδων γιατί οι ελευθερίες και τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα – και εμείς αλλά και οι υπόλοιπες ευρωπαίες – είναι το επιστέγασμα όχι μόνο πολυετών αγώνων αλλά ολόκληρων γενεών και δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε απειλή, λόγω εποικιστικών φαινομένων. Πολύ δε περισσότερο, δεν δεχόμαστε μαθήματα ισλαμικής σεμνοτυφίας που μπορεί να συμβολίζει η μπούργκα.
Η φωτογραφία της μικρής γοργόνας της Κοπεγχάγης με μπούργκα είναι πολύ συμβολική. Θα πρέπει να συμφωνήσετε μαζί μας πως η μπούργκα αναδεικνύει ιδιαίτερα την θλίψη της και την μελαγχολία της. Μήπως, διερωτάται, θα φορέσει ποτέ η Ευρώπη μπούργκα; Αν μπορούσε να μιλήσει ίσως και να συμφωνούσε με την Φαντελά Αμάρα ότι η μπούργκα «δεν είναι ένα απλό κομμάτι ύφασμα». Κι εμείς συμφωνούμε με την Φαντελά. Κατά την γνώμη μας πρόκειται για παραπέτασμα βαρύ, που φορτωμένο με θρησκευτική επιταγή, κοινωνικό περιορισμό και γυναικείο αποκλεισμό, κρύβει το γυναικείο δράμα της μουσουλμάνας γυναίκας. Κρύβει την μοναδική διοχέτευση της δύναμής της και της επιρροής της στη δημιουργία παιδιών. Κρύβει την μικρή της επανάσταση που εκτείνεται μέχρι τα κοσμήματα και το μακιγιάζ δυτικού τύπου. Κρύβει ακόμη την ενάρετη υποταγή της και την καρτερία της για καλλίτερο μέλλον.
Η Γυναικεία γονιμότητα είναι τύχη.
Εδώ δεν θα αναφερθούμε στη λεγόμενη «τύχη στο γάμο», αλλά στο γεγονός ότι η γυναίκα είναι τυχερή όταν είναι γόνιμη.
Είναι μια τύχη που σε ένα βαθμό την διαχειρίζεται η ίδια.
Η γυναίκα του δυτικού κόσμου κατάφερε μετά από έναν αιώνα συστηματικές προσπάθειες να δαμάσει τη γονιμότητά της και να υποταχθεί σε αναγκαίο- πολλές φορές- οικογενειακό προγραμματισμό Ομως κατάφερε μαζί μ’αυτά να χάσει και την ουσία, την ίδια την ικανότητα γονιμότητας, την διάθεση για γονιμότητα και το διαθέσιμο χρόνο γι ‘ αυτήν. Ετσι στις μέρες μας γράφονται καινούργιες, μοντέρνες τραγωδίες έξω από τα εργαστήρια εξωσωματικής γονιμοποίησης, ενώ ακούγονται κάτι δραματικές διαπιστώσεις όπως «και να ήθελα να γίνω πολύτεκνη δεν προλαβαίνω, γιατί έκανα αργά το πρώτο μου παιδί.».
Η σημερινή γυναίκα έχασε τη διάθεση για γονιμότητα γιατί πάνω απ’ όλα έχασε τη θαυμάσια αίσθηση της νιότης και του να είναι γόνιμη. Η γονιμότητα έγινε το δεδομένο αγαθό όπως και η υγεία. Είμαι νέα διασκεδάζω, ξενυχτάω-ξοδεύω άσκοπα τη ζωή μου, πίνω, καπνίζω και αγνοώ τις στατιστικές περί καρκίνου. Και όταν συνειδητοποιεί ότι είναι 32 ετών αρχίζει να τρέχει. Καινούργιος δεσμός, επαγγελματική αποκατάσταση, σύσταση νοικοκυριού, γάμος. Εγκυμοσύνη; «Οχι τώρα αμέσως. Είναι νωρίς». «Εξ’ άλλου εγώ δεν θα αλλάξω τον τρόπο της ζωής μου». Η απόφαση για παιδί έρχεται όταν οι άλλοι φίλοι πρόλαβαν και έκαναν ήδη δυο παιδιά. «Κι’ εμείς; Εμείς τώρα έχουμε δυσκολίες.» Μήπως είναι αργά; Να γιατί η τύχη στην γονιμότητα έχει συνάρτηση με το χρόνο και τα νιάτα. Και οι προηγούμενες γενιές είχαν εμπειρικά διαπιστώσει πως η γονιμότητα είναι αγαθό των νιάτων. Εμείς όμως που σήμερα διαγράφουμε τις παλιές απόψεις μάθαμε και κάτι ακόμα. Τελευταίες στατιστικές μελέτες έδειξαν πως τα παιδιά που γεννιούνται από νεότερους γονείς είναι πιό γερά από εκείνα που έχουν πολύ μεγαλύτερους.
Το δίλημμα της σημερινής νέας γυναίκας
Ναι. Η σημερινή νέα έγγαμη Ελληνίδα, αυτή που είναι συνειδητοποιημένη, έχει να απαντήσει σ’ ένα αμείλικτο πρώτο ερώτημα:
Θέλει να διαιωνιστεί, να εκφραστεί, να ελπίσει, να διαπραγματευτεί το μέλλον του κόσμου ή προτιμάει να γίνει ένα νέο αντικείμενο – σαν το παλιό res, αλλά αυτή τη φορά καταναλωτικό;
Προτιμάει να παγιδεύεται στη μαγεία του διαφημιστή και να υποτάσσεται στην ανάγκη του να είναι «IN»;
Προτιμάει να θυσιάζεται στο κοινότυπο και κενό περιεχομένου «θέλω να ζήσω τη ζωη μου»;
Από την απάντησή της και την συνέπειά της θα εξαρτηθεί τόσο η βιολογική όσο η συναισθηματική και η κοινωνική της ολοκλήρωση. Και η ίδια θα αισθανθεί ως ολοκληρωμένη οντότητα.